Είδαμε την "Αίθουσα Αναμονής" σε σκηνοθεσία Δήμητρας Τάμπαση στο Σ.Ο.Τ.Α

Μετά τη θερμή ανταπόκριση του κοινού και τις sold out παραστάσεις το συλλογικό έργο «Αίθουσα Αναμονής» σε σκηνοθεσία Δήμητρας Τάμπαση, επιστρέφει για τρίτη χρονιά στο Σ.Ο.Τ.Α

✍🏻Γράφει: η Θεατρολόγος Μαρία Μαρή

Για την παρουσίαση του έργου η σκηνοθέτις Δήμητρα Τάμπαση αναζητούσε μια πραγματική αίθουσα αναμονής.
Έναν φυσικό χώρο που θα αφηγούνταν παλιές ιστορίες, ξεχασμένες στον χρόνο και θα λειτουργούσε ως το σκηνικό περιβάλλον της παράστασης.

Ο χώρος βρέθηκε στο κτίριο όπου στεγάζεται το Σωματείο Οδηγών Ταξί Αττικής (Σ.Ο.Τ.Α.), εκπροσωπώντας έναν από τους πιο ανδροκρατούμενους επαγγελματικούς κλάδους. Τα μέλη του σωματείου αγκάλιασαν την «Αίθουσα Αναμονής» και παραχώρησαν τον χώρο τους σε μια παράσταση για την γυναικεία εμπειρία, ενδυναμώνοντας τη θέση τους ότι «έχουμε όλοι πληγεί από τα στερεότυπα», ακόμα και οι ίδιοι οι άνδρες.» Πρόκειται για ένα γυναικείο έργο, ένα έργο, χειροποίητο από τις εμπειρίες των συντελεστών της Μαίρης Βούλγαρη, της Ειρήνης Καράογλου, της Ελένης Μολφέτα (που συμμετείχε στην αρχική σύνθεση), της Μυρτώς Ναούμ, της Μυρτώ Στράμπη και της Δήμητρας Τάμπαση.
Πρόκειται για ένα έργο, που υπαγορεύεται κυρίως από τα τραύματα των γυναικών αυτών και άλλων και που προκύπτουν από ένα καθεστώς πατριαρχίας.

«Τέσσερις γυναίκες συναντιούνται τυχαία σε μια αίθουσα αναμονής, σε έναν «μη-τόπο», έτοιμες να διαβούν το κατώφλι μιας μεταιχμιακής, αδιευκρίνιστης στιγμής. Η Αμέλια, η Φωτεινή, η Μαγδαληνή και η Χαρά, μέχρι τώρα άγνωστες μεταξύ τους, κυριεύονται από μια υποσυνείδητη ανάγκη για αλλαγή, απομακρύνονται από τα μοτίβα τους και, μέσα
από χιούμορ και συγκίνηση, οδηγούνται σε μια επώδυνη διαδρομή αυτογνωσίας. Το κείμενο προέκυψε από την συνεργασία των κοριτσιών ( Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Καράογλου, Ελένη Μολφέτα, Μυρτώ Ναούμ, Μυρτώ Στράμπη, Δήμητρα Τάμπαση) και μέσα από μια εσωτερική ανάγκη και διεργασία.

Η Χαρά Μπέσα (Ασημίνα Μουστακαλή) είναι μια τραγουδίστρια της νύχτας σε λαϊκά μαγαζιά και σε πανηγύρια.
Ένα λαμπερό πλάσμα με μια υπέροχη φωνή, ένα καταπληκτικό, σαγηνευτικό παρουσιαστικό, που όμως και αυτή δέχεται την απόρριψη, μερί το σημείο, που και εκείνη γίνεται επιθετική εκθέτοντας το τραύμα της.

Η Μυρτώ Στράμπη (Αμέλια Παπαπέτρου, η κ. Παπεπέτρου) είναι μια μυγιάγγιχτη, νευρωτική γυναίκα, κόρη μιας δεσποτικής και ακυρωτικής μητέρας και ενός απόντα πατέρα, που είναι πολύ πληγωμένη και κάνει ό, τι μπορεί
να φανταστεί κανείς για να κερδίσει την προσοχή της ομήγυρης. ‘Όποιος έχει δεχτεί βία, συνήθως την ανταποδίδει δυστυχώς. Η κ. Παπαπέτρου έτσι όπως συμπεριφέρεται γίνεται αντιπαθής με αποτέλεσμα να προκαλεί την αντεπίθεση των άλλων. Μέσα στην πατριαρχική κοινωνία η βία γενικεύεται και απευθύνεται και από γυναίκα σε γυναίκα.
Ο δε πατέρας της Αμέλιας είναι κι αυτός θύμα μιας εικόνας, που θέλει τον άνδρα macho να φεύγει με μια νεώτερη γυναίκα και να εγκαταλείπει την οικογένειά του, θύμα κι αυτός ενός στερεότυπου. Οι γυναίκες είναι τα πιο μεγάλα θύματα, αλλά παγιδεύονται και οι άνδρες.

Η Φωτεινή (Ειρήνη Καράογλου), ο άνδρας της τη δέρνει και όταν ζητά βοήθεια, συμπαράσταση από τη μάνα της εκείνη την διώχνει. Είναι και εκείνη μια έκπληξη γιατί δείχνει μια διαφορετική εικόνα στην παράσταση από αυτή που βλέπουμε μετά. Είναι μια γυναίκα, που έχει μαζί της το φαγητό της, το τρώει και φτύνει καθώς μιλάει, είναι ένα αυθόρμητος τύπος, που έχει ανάγκη να ξεδώσει, να γλεντήσει, να ερωτευτεί, να την ερωτευτούν και κυρίως να νιώσει την πληρότητα
του έρωτα. Είναι πολύ τραυματισμένη και είναι αυτή που στο τέλος θα συμμετέχει στην λύτρωση όλων. Τα στερεότυπα είναι από μόνα τους μια μορφή βίας. Οι «φορεμένοι», επιβεβλημένοι ρόλοι για τις γυναίκες , αλλά και τους άνδρες είναι
η ύψιστη μορφή βίας, που ασκείται από το κοινωνικό σύνολο.

Η Μαγδαληνή, δικηγόρος (Μαίρη Βούλγαρη) είναι το τελευταίο άτομο που μπαίνει σε αυτό το χώρο αναμονής και δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί βρέθηκε εκεί, δεν θυμάται τίποτα και θέλει σε όλο το έργο να φύγει από εκεί, πράγμα που βέβαια είναι αδύνατο. "Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο". Κάθε τόσο υπάρχουν ξεσπάσματα, που δημιουργούν χρονικά πλαίσια στο κενό, ώστε να παίρνει άλλη διάσταση η πορεία τους στη συνέχεια και να υπενθυμίζεται μέσα από μια σπαστική κίνηση η εμμονή της καθεμιάς, το τραύμα της, την εμμονική επανάληψη, που υπενθυμίζει ότι όπως και να φαίνεται το τραύμα είναι ανυπέρβλητο και κάθε τόσο επανέρχεται. Η μία επηρεάζει την άλλη, η μία στηρίζει, ή τρολάρει την άλλη, την κριτικάρει, την επικρίνει, την στηρίζει, τη κατακρημνίζει από το βάθρο όπου την έχει τοποθετημένη.

Στην παράσταση δεν υπάρχει αναφορά σε άνδρες, γιατί αυτοί θεωρούνται η ρίζα του κακού. Επίσης οι γυναίκες είναι αυτές που καλλιεργούν την πατριαρχία, μέσα από το οιδιπόδειο, από τους ρόλους, που συντηρούν μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Η πατριαρχία, έχει στρατολογήσει τη γυναίκα για να εξυπηρετεί τους στόχους της.

Απέναντι από τον χώρο του Σ.Ο.Τ.Α. βρίσκεται ένας χώρος « ένα κτίριο-φάντασμα» της οδού Οδυσσέως στο Μεταξουργείο, όπου κάποτε στεγαζόταν το 63ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, μετά όμως την εγκατάλειψη της σχολικής χρήσης νοικιάστηκε σε μια οικογένεια για να μετατραπεί λίγο αργότερα σε τάφο τριών κοριτσιών και της μητέρας τους, όταν ένας παράφρονας γυναικοκτόνος και παιδοκτόνος, τρελαμένος καθώς η γυναίκα του ήθελε να τον εγκαταλείψει, έβαλε φωτιά και έκαψε την οικογένειά του για να εκδικηθεί τη γυναίκα του, γιατί θα τον παρατούσε. Στην παράσταση
η μητέρα είναι η Φωτεινή, ενώ οι άλλες είναι οι κόρες, υπάρχει λοιπόν μια τραγική αντιστοιχία. Σήμερα το κτίριο στέκεται σκοτεινό και μαυρισμένο για να μας υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμη με την πατριαρχία.
Είναι ένα κτίριο όπως αυτό στο Βερολίνο, η «κατεστραμμένη εκκλησία», που θυμίζει τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωστή ως "κούφιο δόντι". Αποφασίστηκε να μην αποκατασταθεί ποτέ πλήρως ο παλιός αυτός πύργος, αφήνοντάς τον μισοκατεστραμμένο ως σύμβολο των δεινών του πολέμου.

Θίγονται όλες οι μορφές βίας. Ενδοσχολική βία, εκφοβισμός, έμφυλη βία, βία από γονιό σε παιδί, σεξουαλική παρενόχληση, body shaming, ρατσισμός, Σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, θυμώνουν και ξεσπούν, γελούν, χορεύουν και τραγουδούν.

Η σκηνοθεσία της Δήμητρας Τάμπαση, ήταν λειτουργική, αλλά και με βαθιά σκέψη. Η σκηνοθεσία συνοδευόταν από
την ατμοσφαιρική μουσική του METAMAN (Θωμάς Γουναρόπουλος), που συνοδεύει ουσιαστικά το κείμενο, χωρίς
να επισκιάζει. Ακόμα και ο leitmotiv ήχος, που συνόδευε την σπαστικότητα των ηθοποιών κατά διαστήματα,
ήταν κάτι που μετά από λίγο το περίμενε ο θεατής, σαν μια επερχόμενη απειλή. Τα φώτα του Ιάσονα Καμπάνη έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του έργου.

Η σκηνογραφία του Ιάσονα Καμπάνη με τα συγκεκριμένα αντικείμενα και με την περιστοίχιση της σκηνής από μια θολή μεμβράνη, σα να πρόκειται για ένα δυσοίωνο, ονειρικό περίκλειστο περιβάλλον , σαν το δωμάτιο του Σαρτρ στο «Κεκλεισμένων των θυρών» περιφρουρεί την απαραίτητα αποστασιοποίηση σε ένα τόσο δυνατό και σοκαριστικό κείμενο , που μόνο σε σκέψη μπορεί να οδηγήσει.

Ο θεατής θα αναγνωρίσει τον εαυτό του σε καθεμία από τις ηρωίδες του έργου και θα διακρίνει διαφορετικά στοιχεία στην καθεμία. Οι ηθοποιοί κατορθώνουν να γίνουν ο καθρέφτης της κοινωνίας και αυτό περνά στους θεατές.
Η μουσική είναι ο τρίτος πρωταγωνιστής, μαζί με τον χώρο και τα κοστούμια. Το κοστούμι της κάθε κοπέλας είναι αποκαλυπτικό για τον χαρακτήρα και την ψυχολογία της, καθορίζει και ευνοεί την κίνηση και την έκφρασή της.

Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς σε έναν τόσο βίαιο κόσμο.

Ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Καράογλου, Ελένη Μολφέτα, Μυρτώ Ναούμ, Μυρτώ Στράμπη, Δήμητρα Τάμπαση

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Τάμπαση

Δραματουργία: Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Καράογλου, Ελένη Μολφέτα (που συμμετείχε στην αρχική σύνθεση), Μυρτώ Ναούμ, Μυρτώ Στράμπη και Δήμητρα Τάμπαση

Πρωτότυπη μουσική: METAMAN

Σκηνογραφία: Ιάσονας Καμπάνης

Κοστούμια: Χριστίνα Λαρδίκου

Φωτισμοί: Ιάσονας Καμπάνης

Γραφείο τύπου & επικοινωνίας: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ερμηνεύουν: Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Καράογλου, Ασημίνα Μουστακαλή, Μυρτώ Στράμπη