Είδαμε τη παράσταση "Ο κόσμος που γύρισε ανάποδα" του Δημήτρη Νταούλη στο Θέατρο Αλκμήνη

Ο κόσμος ανάποδα, μήπως ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα;

✍🏻Γράφει: η Θεατρολόγος Μαρία Μαρή

Πόσες φορές μες την ημέρα ακούμε τον εαυτό μας να λέει « δεν πάει καλά ο κόσμος». «Τι μας έχει συμβεί;» Αυτό που παρατηρούμε στους άλλους μήπως συμβαίνει και σ’ εμάς;

Το θέατρο είναι μοναδικό είδος για να καθρεφτίσει τον θεατή του. Έτσι ο Δημήτρης Νταούλης, μέσα από εσωτερική του διεργασία,
που είναι εμφανής, μπόρεσε να αποδώσει με τέσσερεις ηθοποιούς, που ερμήνευσαν είκοσι πρόσωπα - θα μπορούσαν κι άλλα ακόμα,
αλλά το θέατρο πρέπει να έχει μέγεθος ελεγμένο και διάρκεια – ερμήνευσαν λοιπόν πρόσωπα γνώριμα, κοντινά μας, ίσως και πολύ κοντινά μας. Οι διάλογοι γρήγοροι, στακάτοι μερικές φορές, σπαρταριστοί.Ευχάριστη παράσταση, που άφηνε πίσω μια ύστερη σκέψη,
που καλούσε σε περισυλλογή. Δεν είναι ένα επιδερμικό χιούμορ, αλλά μια πρόσκληση μέσα από το γέλιο να φωτίσουμε τις σκοτεινές πλευρές μας.

Ο συγγραφέας ξέρει από θέατρο και μέσα εκεί στο έργο του αναγνωρίζει κάποιος σκηνές από Ιονέσκο ή Μπέκετ, ή Ντουράνγκ,
όμως επεξεργασμένες με τα δικά του βιώματα και τη δική του επικαιρότητα.

Θίγεται η μοναξιά, η φτώχεια, η απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου, ο φόβος και η αγάπη του φόβου, για να μπορέσει κάποιος
να επιβιώσει. Ισορροπία και ανισορροπία. Πάει καλά αυτός ο κόσμος; Γιατί; Πότε πήγαινε;
Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.

Το σίγουρο είναι πως η παράσταση δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς Εβελίνα Καραπάνου, Αλέξη Κουτσοχέρα, Ελευθερία Μάζαρη και Ιωάννα Πιταούλη, να υποδυθούν ρόλους, να χορέψουν και να τραγουδήσουν καθησυχάζοντας έτσι
τους αμφισβητίες για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου. Νέα παιδιά ταλαντούχα, μεευαισθησία, διεισδυτική ματιά και εκφραστικά
μέσα γέμισαν την σκηνή του Αλκμήνη.

Η παράσταση

Στην παράσταση οι ήρωες απελευθερώνονται. Σκέφτονται ελεύθερα και αυθόρμητα, μη μπορώντας να χαλιναγωγήσουν τα πάθη τους.
Δεν υπάρχει βέβαια και κανένας λόγος γι’αυτό στο θέατρο, αντίθετα με το θέατρο τα πάθη αφήνονται ελεύθερα.

Το βιβλίο έχει ρόλο «Εισαγωγή» και ρόλο « Κατακλείδα», που ερμηνεύει ο Αλέξης Κουτσοχέρας. Επιτελεί έναν ρόλο κονφερανσιέ
που ως Εισαγωγή, εισάγει τον θεατή στην παράσταση ενημερώνοντάς τον να μην περιμένει να δει μια κανονικότητα και ως «Κατακλείδα» δηλώνει πια ότι δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας στη ζωή, αλλά δίνει ελπίδα να προχωρήσει ο καθένας τη ζωή του κατά το δοκούν.
Ο καθένας τραβά το δικό του μονοπάτι, όπως εκείνος νομίζει ότι μπορεί να το διατρέξει μόνος του, γιατί δυστυχώς εν κατακλείδι
η πορεία είναι μοναχική, και τα αδιέξοδα και τα προσωπικά μας σκοτάδια και οι χαρές και οι λύπες βιώνονται ατομικά και εσωτερικά.

Η νεαρή ( Ιωάννα Πιταούλη) πηγαίνει να ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ, όχι χαρούμενη, όπως την παρουσιάζει ένα ασυγκράτητο
καπιταλιστικό σύστημα, αλλά με σπασμένα τα φτερά, γιατί ό, τι θέλει να αγοράσει δεν μπορεί να το αγοράσει.Βγαίνει από εκεί πιο καταρρακωμένη από όταν μπήκε. Πόσο καθοριστικά οι συνθήκες ζωής καθορίζουν την ψυχολογία και την ευστάθεια του ανθρώπου; Αποτυπώνονται και μόνο στην έκφραση της ηθοποιού. Ωραία κίνηση και σε αυτόν τον μονόλογο και αλλού.

Η ηθοποιός (Ελευθερία Μάζαρη) περιγράφει το « καστράκι» της που περιέχει τον ιδανικό πατέρα, την ιδανική μητέρα, τον ιδανικό σύντροφο, σε ένα ιδανικό παραμυθένιο πλαίσιο, που βέβαια είναι μη πραγματικό. Οι ατέλειες είναι όσα μας καθορίζουν.
Στον μονόλογο με το τηλεφώνημα προωθεί την πώληση κάποιου δικού της προϊόντος και η διαδικασία είναι τόσο ψυχοφθόρα
που δεν ακούει καν ότι κάποιος της προτείνει περισσότερα λεφτά για την αγορά, τόσο έχει εξαντληθεί από ένα σύστημα οικονομικής
και κάθε άλλης παρόμοιας δοσοληψίας. Σε άλλο μονόλογο αγοράζει παπούτσια γιατί δεν μπορεί πια να περπατά με ψηλοτάκουνα,
έχει χάσει την ισορροπία της, μετά από ένα τραγικό συμβάν. Η κίνησή της είναι πολύ μελετημένη, το ίδιο και η έκφραση.
Κάθε τι προσεγγίζεται με χιούμορ, που καλύπτει κάποιο τραύμα.

Η καθαρίστρια (Εβελίνα Καραπάνου), δουλεύει σε ψυχιατρείο και είναι υποχρεωμένη να μαζεύει τον πόνο των ασθενών από κάτω. Εκκρίσεις, αίματα, δάκρυα, πόνο, πολύ πόνο. Η κίνηση με την σφουγγαρίστρα αποφασιστική, αυτοματοποιημένη, δείχνει να της έχει γίνει συνήθεια. Ως γυναίκα που σιδερώνει βρίσκει τρόπο να κριτικάρει και να καταδικάσει τον εαυτό της και τον σύζυγό της,
όπως και στην σκηνή στο δικαστήριο, όπου συναντιέται ένα ζευγάρι γαμπρός και νύφη, που μοιάζει να μην γνωρίζεται, αλλά
τελικά είναι παντρεμένοι που θέλουν να χωρίσουν και ενώ βρίζονται μετά δηλώνουν ερωτευμένοι.
Διακωμωδείται αυτή η ευμετάβλητη κατάσταση στον γάμο, κρίνεται ο θεσμός αυτός και η υπευθυνότητα των ανθρώπων.
Η ίδια στο γυμναστήριο, προσπαθώντας να γυμναστεί γιατί έτσι κάνουν όλοι. Πόσο μας συμπεριλαμβάνει αυτός ο κοσμικός χυλός
στην καθημερινότητά μας, στις αποφάσεις μας, στις εκδηλώσεις μας;

Η σκηνοθετική ματιά του συγγραφέα ήταν πλήρης, εμπεριέχοντας όλους τους μονολόγους του βιβλίου του. Θα μπορούσε να είναι πιο σύντομη η παράσταση, γιατί όπως λέει και ο ποιητής, «Πολλά τ’ ανθρώπου βάσανα κι ο πόνος δεν τελειώνει...», αλίμονο αν όλα αναφερθούν. Η μουσική της Μιχαλιάννας Θεοφανοπούλου, έπαιξε κομβικό ρόλο, γιατί μέσα από σχετικά τραγούδια, λειτούργησε σαν ιντερμέδιο μετά από κάθε μονόλογο για την αποφόρτιση του κοινού. Εξαιρετικές οι φωνές των ηθοποιών.
Τη φωνητική διδασκαλία έκανε ο Αντώνης Armani, ενώ τις χορογραφίες και την επιμέλεια της κίνησης γενικότερα η Γεωργία Καραμέρου.

Μια ενδιαφέρουσα νεανική παράσταση, ένας κόσμος ανάποδα, που φωνάζει για να σωθεί και αν αυτό γίνει ποτέ θα γίνει μέσα από την τέχνη.